Mevrouw Mortier is flink verzwakt. In het ziekenhuis wordt zij direct van extra zuurstof en vocht voorzien. ‘Ook kreeg ik proteïnerijke voeding, omdat het virus veel kracht had weggenomen. Door de goede zorgen in het ziekenhuis knapte ik snel op. Na een paar dagen voelde ik mij veel beter. Ik voelde mij zo goed, dat ik naar huis wilde. Het zuurstofgehalte in mijn bloed was echter nog te laag, ik had nog extra zuurstof nodig. Het Dijklander Ziekenhuis zorgde dat er thuis een zuurstofapparaat werd geplaatst, zodat ik daar verder kon herstellen. Dat kostte nog best wat moeite, maar dezelfde avond stond er een zuurstofapparaat in onze woning’, vertelt mevrouw Mortier.
‘Ik vroeg mij af of het ooit goed zou komen’
‘Aan de zuurstofkast die in onze woning was geplaatst zat een lange slang, waardoor ik mij door de hele woning kon verplaatsen. Thuis begon het revalideren pas echt. Na douchen en aankleden was ik al uitgeput. Ik vroeg me vaak af of het ooit weer goed zou komen. Meerdere keren per dag mat ik het zuurstofgehalte in mijn bloed met een saturatiemeter. In een tabel hield ik de waardes bij. Ik werd thuis telefonisch begeleid door de longverpleegkundige van het Dijklander Ziekenhuis, maar ook door de huisarts. Daar was ik heel blij mee. We bespraken hoe het fysiek en emotioneel met mij ging en hoe ik het revalideren het beste kon aanpakken. De longverpleegkundige begeleidde me heel goed en was zeer betrokken.’
Van bankje naar bankje
‘De eerste week thuis was ik nog volledig afhankelijk van het zuurstofapparaat. De longverpleegkundige maakte een schema hoe ik de hoeveelheid extra zuurstof na een paar weken kon afbouwen. Ik ben fanatiek en wilde zo snel mogelijk weer de oude zijn, maar dit werkte niet. Ik moest leren mijn opgebouwde energie te verdelen. De longverpleegkundige gaf mij tips hoe ik stap voor stap sterker kon worden. In het park wandelden we van bankje naar bankje, met mijn zuurstoffles in een boodschappentas op wieltjes. Het kostte veel geduld om mijn conditie op te bouwen, en dat ging me niet altijd goed af, maar gelukkig was de longverpleegkundige er om me te helpen.’
Lang geduurd
'Langzaam maar zeker zag ik het saturatiegehalte in mijn bloed beter worden. En ik voelde me ook steeds beter. Na een paar maanden mocht de zuurstofkast weg. Het heeft lang geduurd, maar nu gaat het weer goed met me: inmiddels kan ik weer 10 kilometer wandelen. Het was fijn dat ik dankzij de begeleiding thuis verder kon herstellen.'